نگرانم... ( نوشته ای از ع.ن)

نگرانم... ( نوشته ای از ع.ن)  

عکس از کجاست؟ اینجا 

دو سه هفته ای می شود که نگرانم ، دلواپسم و روز به روز بر این دلهره افزوده می گردد.نه نگران حمله نظامی و نه محاصره اقتصادی و تحریم بانکی و نه تورم و گرانی نرخ ارز و طلا... اما نگرانم

حدود پنجاه سال پیش یعنی در سال 1340 شمسی در شهر بندرعباس شاهد پرواز انواع و اقسام پرنده ها بودم که نام بعضی از آنها را به فارسی نمی دانم پرندگانی چون آلوسیا، پتی ، دارکوب ، شاهین ، شاهینک ، عقاب و جغد و انواع قمری و کبوتر و تیهو و کبک.  گله های آهو در محل ترمینال کنونی کامیون ها به وفور دیده می شدند و گله های قوچ و میش کوهی در تمام کوه های اطراف شهر با چشم غیر مسلح . از دراج ها ، کمنزیل ها و بلبل ها می گذریم ... در همان سالهای دهه 40 که من 10 سالگی را می گذراندم در خرابه های نزدیک محلمان جغدها می نشستند و با آن چشم های درشتشان ، مستقیم به ما زل می زدند. ما چه می کردیم؟  با سنگ یا تیرکمان می زدیمشان ... نادان بودیم، نمی دانستیم چه حیوان نجیب ، بی آزار و مفیدی است. آخر به ما گفته بودند جغد شوم است ، بد یمن است ، بر سر هر خانه ای آواز سراید ، بدبختی و نکبت مهمانش خواهد شد. 

گذشت و گذشت تا اینکه  برای تحصیل و سپس گذراندن دوران خدمت سربازی از بندرعباس رفتم و دیگر جغدها را ندیدم...   

چند ماه پیش صدایی ناآشنا، شبانه سکوت خانه را  شکست، صدایی که هر شب می شنیدیم. اوایل فکر می کردیم صدای جاروی مامورین شهرداری است یا کمپرسوری که هر از گاهی نفسی می کشد یا نه، لوله آبی شکسته ؟ تمام دور خانه را با اعضای خانواده گشته و چیزی نیافته بودیم .حتی همسایه ها هم صدا را شنیده بودند ولی نمی دانستند منشا آن از کجاست.تا اینکه شبی پسرم آنها را دید! یک جفت جغد بر بلندای برجی در سوراخی که دست کسی به آنها نرسد، لانه ساخته بودند ... اشک در چشمانم حلقه زد... جغدها ما را بخشیده بودند. آنها بازگشته بودند و حالا من نگران جوجه جغدها هستم....  

ادامه دارد ....